Vorige week hadden wij het genoegen een week op onze kleinkinderen van 3 en 1 jaar te mogen passen. Hun ouders gingen op huwelijksreis. Zij blij en wij ook!
Tijdens het spelen met de kleinkinderen merkte ik ineens dat Nina, van 1 jaar, een stapje leek te zetten. Even los van de bank en tafel. Heb ik dat nou echt goed gezien? En ja, warempel, ze deed het nog eens en nog eens. Wij blij en enthousiast. En natuurlijk legden wij dit heugelijk feit vast en appten de filmpjes naar haar ouders.
We verwonderden ons over dit gebeuren alsof het de eerste keer was dat we dit meemaakten. Zo mooi om te zien hoe een baby, een peuter, een kind steeds meer ontdekt en kan. Ook filosofeerden we wat over dit gebeuren. Ze bekijkt haar wereld nu vanuit een ander perspectief. Hoe zou dat voor haar zijn?
Hoe is dat voor ons als wij eerste stapjes zetten bv. als we iets nieuws ondernemen, een nieuwe baan, een nieuwe plek om te wonen, een nieuwe hobby… Raken wij dan ook weer verwonderd? En krijgen we een andere, een bredere kijk op ons leven en op de wereld?
En kunnen we dan die verschillende perspectieven met elkaar verbinden, met elkaar in gesprek laten zijn, zodat we eraan groeien? Zoals een peuter die haar eerste stapjes zet.
Ik wens u momenten van verwondering toe…
Alle goeds!
Akke Fokje Stienstra